Halit Ademi
KOSOVËS NËNË
Të puthë dheun tënd
Një i mërguar i largët
Nga një skëterrë, me emrin mërgim
Dhe sonte në mendime
Fotot e ëmbla të jetës fluturojnë
Sonte diçka shpirtin ma trazon
Dëshira të të shoh nuk më lë të qetë
Dhe jo-nuk mundem as për të fjetë
Sonte duart e mia po luajnë një lojë të quditshme
Po kthehen nga ti-Kosovë
Dhe nuk është si më parë
Edhe natyra është tërbuar
Sikurse shpirti im I gjorë
Po!Po!, nesër do të vij
Unë dhe shumë të tjerë
Të mos mbetesh nënë e mjerë
Gjaku, dheu, malli i amshuar
Na shtynë që të vijmë
Që të mbjellim dashurinë
Të të sjellim ty lirinë
Që të zhveshim nga teshë e zezë
Të të bëjmë kopsht n`pranverë
Wolfsburg, Gjermani,
Nëntor 1990,
Halit Ademi
MË TREGONI JU LUTEM
Jashtë bie borë
Fryen erë e ftohtë
Populli im këtë dimër
Si po e kalon?
A ka bukë në sofër
Fëmijët ti qetësojë?!
A e ka ngrohtë në votër
Miqtë kur i shkojnë?!
Tregoni i njerëz
Diçka për atë popull
Sepse zemra po më digjet
Shpirti përvëlohet!!!
Nëse oxhaqet e shtëpive
Në mëngjes tymojnë
E di se të gjithë atje gjallërojnë.
Wolfsburg, Gjermani,
Dhjetor, 1995
Halit Ademi
PËLLUMBAVE VARGJE
Pëllumba të bardhë
Pëllumba shpirtdlirë
Në këtë natë të ftohtë
Jeni duke mërdhirë
Jeni mbledhur tok
Të gjithë në një çerdhe
Cicëroni dhimbshëm
Në shpirt të futni ethe
Nos lëshoni çerdhen
Në këtë acar
Do të zbardhë një ditë
E ngrohtë e bërë valë
Po lëshuat çerdhen
Pa ndonjë qëllim
Të ftohtit do t`ju gllabërojë
E do t`ju mërdhijë
Wolfsburg, Gjermani,
Dhjetor, 1995
Halit Ademi
RRUGËT E JETËS
Po nisem që sot
Në një rrugë të gjatë
Pse nuk del dikush të më thotë
Ku vete mor i ngratë?
Po lëshoj vendlindjen
Nuk di nga po shkoj
Por e di që babait i rrodhën
Disa pika lotë
Tani erdha këtu
Shumë mirë po e di
Ky qenka fati i shqiptarit
Gyrbeti i zi
Djali im i dashur
Më tha një ditë në telefon
A është e vërtetë babi
Se kurrë në Kosovë më s`ke me ardhë?
Jo shpirti i babit
Kjo s`është e vërtetë
Do të kthehet babi
Me shumë shokë të tjerë.
Wolfsburg, Gjermani,
Shtator, 1995
Halit Ademi
PËR DITËN E LIRË
O njerëz të mi
O popull I nderuar
Në jepni pak atë barrë
Që ju kanë ngarkuar
Hendeqeve këmbëzvarrë
Blozën e mjerimit të mbajë
Ujin e turbulluar nga të huaj
Për ju kanë për ta kulluar
Hamall i juaj do të bëhem
Që tërë barrën e padrejtësisë të mbajë
Që ju ta keni më lehtë
O pasardhësit tanë
Këtë barrë të rëndë
Që e kam mbi supe
Për ju kur e bartë
Është pluhur në krahë fluture
Mos t`i dhimbsen kujt
Këtë punë bëj me dëshirë
Që juve dita e nesërme
Të ju zbardhë e lirë
Që bariut në bjeshkë
Mos t`ia marrin kopenë
Që minatorit djersën
Mos t`ia marrin n`zgafellë
Që nënat fëmijëve në djep
Shqip t`u këndojnë ninulat
Qënxënësve në shkolla
Mos t`u pritet gjuha.
Wolfsburg, Gjermani,
Dhjetor 1995
Halit Ademi
“MIKPRITJA E EVROPËS”
Je mallë I amshuar
Ngado që po endem
Për ty duke menduar
Me zemër të thyer
Nëpër dyer të botës
Me radhë duke trokitur
Trokitje pas trokitje
Ai nuk e kuptoj dot
Se këtu s`ka mikpritje
Tek kjo shtrigë plakë
Kur në kurizin tonë
Gjithmonë bën pazar!!!
Në një të thjeshtë lypsarë
Dhe më nuk jam ai që isha
Për vetëm një çergarë
Në zemër e shpirt
Nuk dua nga kjo lavire
Në të kërkoj mëshirë
Unë në tokën time
Të vdes si burrat e motit ashtu si më ka hije.
Janar 1996
I burgosur dhe i lirë
Bredhë me mendje në pafundësi
Dhe prapë mbetem në vetmi
Por përgjigjet janë tretë
Askush nuk e ka çelësin magjik
Ato që t`I gjej
Dëshmi e jetës së trazuar
Do të vijë një kohë e mirë
Për t`i deshifruar
Prapa çdo rrokje-ZHGËNJIM
Prapa çdo fjale-HIDHËRIM
Prapa çdo vargu-DËSHTIM
Deri në vesh të Zotit
Atëherë kur unë do të jem i tij
Ju, do të jeni të lirë
Këtë dhe do ta bëjë
Si të mos flijohem
Kur ju dua aq shumë
Tetor, 1995
Nuk pata kohë
Që së paku
Falje të kërkoj
Fare pa menduar
Ku të dojë rruga
Vetë për të më dërguar
Tani unë jam tretë
Por prehje shiprtërore
Nuk mundem me gjetë
Tash po e di
Si munda të ikë
Pa t`thënë lamtumirë
Këtu në dhe të huaj
Shpresat më janë tretë
Mendja është turbulluar
Tani po e di
Nuk ka kund në botë
Më të mirë se ti
Tetor 1995
Me tempo monoton
Kjo gjendje e këtillë
Unin tim shkatërron
Kahmot më është tretë
Vetëm zi shoh gjërat
Në këtë jetë të shkretë
Me gjakun tim ushqehet
Kurse unë i gjori
Me vuajtje shpërblehem
Për një ditë të mirë
Kur zemra më thotë
Atë ditë s`ke me pritë
Ngado që më qojnë
Kanë shënjën përpara
Je në qorrsokak
Që të më nidhmojë
Këtë gjendje të mjerë
Unë ta tejkalok
Këtë gjendje të zhvendosë
Që anija ime mos me u fundos?!!!
E pate fat të zi
Që në këtë jetë
T`më stolisje ti?
Dhjetor 1995
Të këtij mëngjesi dimëror
Të përshëndes nga zemra
Ty, o toka jonë
Kurrë as për një çast
Edhe në gjumë kur bie
Në ëndërr ke me u shfaqë
Për ty mëmëdhe kam
Edhe pse larg eje
Në zemër të mbajë
Atë tojë të bekuar
Fusha e male të larta
Me ujë të kulluar
Nëse të harroj
Sepse nga dheu I juaj
Mua më krijoj
Që në mbanë të gjallë
Është se prapë një ditë
Atje kam me ardhë.
Janar 1996